توسعه همراه با محدودیت
شهروندان – محسن احمدی:
حرکت برای دستیابی به مدیریت یکپارچه شهری، سیاستی است که از دو سال پیش در شهرداریهای سراسر کشور در حال اجرا است.
نخستین قدم برای رسیدن به این هدف بررسی و تصویب طرح تفصیلی بود که همزمان با این سیاست در تهران و دیگر کلانشهر ها اجرا می شود. طرح الحاق و واگذاری امور راهور کلانشهرها به شهرداری ها نیز از همین مقوله است. مصوبه ای که تا یکسال پیش در قفسه بایگانی شهرداری های کلانشهرها در انتظار دستور برای این جابجایی بود.
اگر چه هنوز این واگذاری انجام نشد ه است اما از مدتی پیش صحبت هایی برای اجرای آزمایشی این طرح در دستور کار شهر داری های کلانشهر ها قرا ر گرفته است. طرحی که اما و اگر های بسیاری دارد . تا آنجا که بسیاری معتقدند در صورت اجرایی شد ن گره بزرگی از مشکلات ترافیکی شهرهای بزرگ خواهد گشود اما انجام آن به سادگی امکان پذیر نیست.
فارغ از اجرا شدن این طرح یا معطل ماندن آن از سوی مسئولان راهنمایی ورانندگی و شهری کشور ، حل مشکل ترافیک موضوعی است که نیازمند راهکارهایی از جمله اجرای طرح جامع حمل ونقل است. طرحی که در صورت اجرا شد ن می تواند به بالابردن فرهنگ ترافیک کمک کند و عاملی برای بازدارندگی شهر وندان از تردد با وسایل شخصی و بصورت تک سرنشین باشد. البته نبود زیرساختهای متناسب با جمعیت، ضعف عمده سیستم حملونقل عمومی و قیمت نسبتا ارزان بنزین و تسهیلات خرید اتومبیل شخصی به عنوان عوامل جاذب، موجب گسترش روز افزون استفاده از اتومبیل شخصی در این شهر است. اما در کنا ر اینها از جمله مواردی که می تواند در کاهش ترافیک در شهر ها بخصوص کلانشهرهایی مانند تهران، اصفهان، مشهد، رشت ،تبریز و…کمک کند می توان از موارد زیر نام برد. نکاتی که توجه به آنها تا پیش از واگذاری امور راهور به شهرداری ها ضرورت دارد.
- گسترش استفاده از سامانههای انبوهبر با اولویت مترو و بیآرتی و برنامهریزی برای دسترسی آسان شهروندان به ناوگان حمل و نقل عمومی در شعاع ۳۵۰ متری محل سکونت شان.
- توسعه محدود شبکه حملونقل عمومی یکی دیگر از این راهکارهاست. بنا بهنظر کارشناسان شهری ، تنها راه برونرفت از مشکلات ترافیک، گسترش حملونقل عمومی است. دربسیاری از کلانشهرهای کشور هنوز شبکه مترو راه نیفتاده است ویا پوشش دهی جامعی ندارد از همین رو بخش بزرگی از جابهجایی ها با وسایل حملونقل عمومی و بر عهده اتوبوسرانی است. بنابراین ضروری است با توجه به وسعت این شهرها و محدودیتهای شرکت واحد اتوبوسرانی، شبکه حمل ونقل عمومی در این شهر ها گسترش یابد. ضمن اینکه سطح بسیاری از ا توبوس های شرکت واحد نسبت به استانداردهای جهانی پایینتر است.
- مبهمبودن مسئولیتها و اختیارات (درون یا بین سطوح مدیریتی) در بین مدیران شهری مشکل اصلی در مطالعه کلانشهرهاست. این مسئله بخصوص در کلانشهرها و در ارتباط با حملونقل عمومی نیاز به مدیریت واحد شهری را بیشتر می کند.
- توزیع پراکنده اشتغال و تجارت در بسیاری از کلانشهرها یا به عبارتی دیگر نبود یک مرکز تجاری قوی بهعنوان مقصد نهایی برای تعداد زیادی از سفرها، بهکارگیری سیستم حملونقل عمومی را با مشکل مواجه میکند. مگر اینکه چنین سیستمی کل شهر را پوشش دهد.
دست اخر اینکه تشویق شهروندان به حفظ محیط زیست پیرامون شان با استفاده از وسایل حمل ونقل عمومی بی خطر مانند دوچرخه و ترغیب به پیاده روی هم در این خصوص بسیار راهگشاست. بهبود و ارتقای ایمنی شبکه معابر، همکاری با سازمان ها ی مربوط برای جمعآوری و تعویض خودروهای فرسوده و هماهنگی تمامی واحدهای مدیریت شهری در تهیه و تدوین طرحهای مشترک هم از دیگر راهکارها است که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان شهری در کاهش ترافیک شهرهای بزگ می تواند کمک کننده باشد.
همشهری