تاریخ انتشار : دوشنبه ۵ اسفند ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۰۸:۲۵

شهروندان – سیدمحمد بیاتیان*:
در بحث مربوط به انتخاب مدیران و نخبگان در کشور باید از همه کسانی که شایستگی و توانایی لازم را دارند، استفاده کرد و نباید اینطور مسائل را به قومیت ربط داد.

این رویکرد که تنها از یک قوم خاص در پست‌های مدیریتی استفاده شود رویکرد اشتباهی است. اما متاسفانه در کشور ما می‌توان این نقد را وارد کرد که رویکرد نسبت به انتخاب افراد برای مسئولیت‌ها و پست‌های مختلف تا به‌حال ناسیونالیستی بوده است. درصورتی که باید از تمام کسانی که توان مدیریتی دارند جدا از این که از چه نژاد، قوم و رنگی هستند استفاده کرد.

همین که یک فرد به چارچوب نظام و قانون اساسی کشور احترام می‌گذارد برای سپردن مسئولیت به او باید اقدام کرد. البته با روی کار آمدن دولت جدید و سخن گفتن از حقوق اقوام و اقلیت‌ها بحث‌های خوبی در این زمینه مطرح شده است. همچنین، در بیانیه شماره سوم اقوام که رئیس‌جمهور صادر کرد، تحقق احترام به حقوق اقوام و اقلیت‌ها به‌صورت تئوریک صورت گرفته است، اما تا به حال اقدام عملی در این زمینه انجام نشده و در واقع در رابطه با عمل در این حوزه قابل نقد شدن است.

این درحالی است که انتظارات از دولت تدبیر و امید بیش از این است و باید اقدامات عملی برای تحقق حقوق اقوام و اقلیت‌ها مورد توجه قرار گیرد. علاوه بر این، این مساله هم قابل ذکر است که مدیریت بومی کارآمدتر از مدیریت غیر بومی است. در وهله اول به‌کارگیری افرادی که در هر منطقه‌ای زندگی می‌کنند برای پست‌های مدیریتی همان منطقه می‌تواند مفیدتر باشد و اگر توانمند بودن این افراد به اندازه‌ای بود که بتوان از آنها در سطح ملی استفاده کرد هیچ مانعی برای این کار وجود ندارد. یک نگاه بومی به هر منطقه‌ای از این‌رو می‌تواند کارآمدتر باشد که نگاه فرد بومی به منطقه خودش از لحاظ جغرافیایی و فرهنگی و اجتماعی بهتر است. علاوه بر این، این فرد نسبت به فرد دیگری که در آن منطقه نبوده است سیاست‌های آن منطقه، فرصت و تهدیدها را بهتر می‌شناسد.

در نتیجه می‌توان انتظار داشت که با شناخت جامع و کافی‌تر از اوضاع، می‌تواند به اداره بهتر نیز بپردازد. همچنین، فرد بومی که برای مدیریت هر منطقه استفاده می‌شود بیشتر می‌تواند مراقب این باشد که خارج از حیطه سیاست‌های کشور و وحدت ملی اقدامی صورت نگیرد و به تفکرات و اندیشه‌های اقوام مختلف دیگر در کشور لطمه وارد نشود. از طرف دیگر، این فرد بومی که در بخش مدیریتی هم از او استفاده می‌شود، می‌تواند برای حفظ تمامیت نظام مفید باشد و نیرویی باشد برای کمک به اینکه هزینه‌ای بر کشور وارد نشود. پس در واقع می‌توان در استان‌های مختلف کشور از مدیریت‌های بومی بهره جست. یکی از مواردی که به حقوق اقوام و اقلیت‌ها مربوط می‌شود و در ماه‌های اخیر نیز بحث‌های زیادی پیرامون آن صورت گرفته است، بحث آموزش زبان مادری است.

آموزش زبان مادری می‌تواند یک فرصت باشد درصورتی که واحدهای تخصصی تدریس آموزش زبان مادری وجود داشته باشد. در حال حاضر در کشور زبان انگلیسی را به‌دلیل اینکه زبان بین‌المللی است، تدریس می‌کنند. پس صرفا نباید آموزش به زبان خاصی باشد، می‌توان زبان هر منطقه را در کنار آموزش اصلی به عنوان دروس اختیاری پیشنهاد داد و تدریس کرد. آموزش زبان مادری نه‌تنها لطمه‌ای به زبان فارسی وارد نمی‌کند بلکه می‌تواند موجب غنای این زبان شود که امروزه مورد تهدید ورود واژه‌های بیگانه واقع شده است. همانطور که می‌بینیم، کلمات و اصطلاحاتی وارد زبان فارسی می‌شود و با آن آمیخته می‌شود که به این زبان آسیب می‌رساند، آموزش زبان اقوام اقدامی است در راستای حفاظت زبان‌هایی که در کشور ما وجود دارد. در واقع، آموزش زبان مادری برای زنده نگه داشتن فرهنگ و افوام مختلفی که در ایران وجود دارد یک ضرورت است.

نماینده مردم بیجار در مجلس

آرمان