کاش همیشه دلواپس بودید
شهروندان:
بیش از همه شما دلواپسم، دلواپس تمام پول‌های سرگردانی که نمی‌دانم کجا آرام گرفته و قرار است خرج چه اهدافی شود. دلواپس خزانه بربادرفته و بذل و بخشش‌های بی‌حد و مرز و ظهور و بروز عده‌ای نوکیسه.
دلواپس جیب خالی مردم و روزگاری که به‌سختی برای همه‌مان می‌چرخد و سیاستی که به‌شدت با ارکان اقتصادی ما در هم آمیخته. خبر
رسیده که گروهی دلواپس توافق هسته‌ای اخیر هستند و به همین خاطر گردهم آمده‌اند تا صدا و تصویرشان در تاریخ ثبت شود و به یادگار بماند.
اما این دلواپسی‌های گاه‌وبیگاه برخی کارگزاران سیاسی در ایران آنقدر رنگ و بوی سیاست و فرصت‌طلبی گرفته که آدمی کمتر به اصالت این نوع اعتراض‌ها ایمان دارد.
که اگر این‌طور بود به گمانم همین آقایان باید هزاران هزار همایش دلواپسی در سال‌های گذشته برگزار می‌کردند و به هنگام تاراج سرمایه مالی و انسانی بیکار نمی‌نشستند، متاسفانه کمتر صدای اعتراضی از اردوگاه اصولگرایی به گوش رسید و برخی تنها به ستایش و تایید بسنده کردند.
اما ای کاش دلواپس امور مهم‌تری بودید آقایان. روی سخنم با تک‌تک شما بزرگوارانی است که در این چندماه از هر ابزاری برای افزودن بر پیچ‌وخم‌های پیش‌روی دولت فروگذار نکرده‌اید و حرف‌های عجیب‌وغریب و گاه به دور از اخلاق بر زبان آورده‌اید. سوالم از شما این است که در سال‌های پیش در کجا بودید؟
کنج خانه نشسته بودید و گروهی در حال تاراج ثروت‌ها بودند و شما رسانه، تریبون و ابزاری برای اعتراض در اختیار نداشتید؟ شمایی که در کسوت نماینده مجلس به جمع دلواپس‌ها پیوسته‌اید، آیا مجلس و لباس نمایندگی‌تان را جایی برای برخورد با انواع تخلف‌های مالی دولت گذشته فرض نکردید و این همه فساد مالی را دیدید و یکدم دلواپس نشدید؟
حتی حرف و سخن دلنگرانی برخی مراجع قم هم برای شما تلنگری برای نگرانی به وجود نیاورد. مگر نه اینکه حالا صدای مراجع هم در آمده که باید با دنیا به زبان بهتری سخن گفت.
نشنیده‌اید که همین چندروز پیش آیت‌الله وحید خراسانی در دیدار رییس مجلس گفته «در عرصه بین‌الملل باید با همه مردم به زبان خوب صحبت کنیم و با دست خودمان دشمن‌تراشی نکنیم.»
آیا برخی از سخن و کنش‌های رییس دولت گذشته مصداق ایجاد «دشمن‌تراشی» نبود؟ کدامتان به هنگام «ورق‌پاره نامیدن تحریم»ها و هزار بی‌توجهی برای مدیریت امور بین‌الملل دلنگران تیر و ترکش‌هایی بود که قرار است دیر یا زود به جیب و جان مردم بخورد؟ کدامتان نگران بروز عده‌ای نوکیسه بود که حالا جیب‌هایشان پر از حساب‌های میلیاردی داخل و خارج از کشور شده.
کدامتان دلواپس وخامت اوضاع بودید و در این زمینه گامی هرچند کوچک برداشتید؟ مگر نه اینکه همین «ورق‌پاره‌های تحریم» اقتصاد ما را به تنگ و تاب آورد، مگر نه اینکه تولید در بخش‌هایی متوقف شد و نیروی کار راهی جز خروج از کارخانه نداشت.
باور کنید «محمدجواد ظریف» از کره مریخ به دیپلماسی ایران صادر نشده و نیرویی اصیل و بومی است که می‌توانست در همان سال‌های گذشته در بخشی از تیم مذاکره هسته‌ای نقش داشته باشد و بخشی از امور را پیش ببرد. مگر نه اینکه در روی صحنه «بابک زنجانی» و در پشت صحنه هزاران فرد دیگر از همین دالان تنگ تحریم‌ها سودهای نجومی بردند و آب از آب تکان نخورد؟
آن موقع نمی‌توانستید جایی جمع شوید و کمترین اعتراض و دلنگرانی خود را به نمایش بگذارید. روزی که ماجرای فساد رییس بانک ملی ایران لو رفت و اعتماد و امید در جامعه شکست و حقوق بیت‌المال زیر پا رفت، شما آقایان کجا بودید؟
اینکه این سبک دلواپسی شما را صرفا «دلنگرانی فصلی» می‌دانم به همین خاطر است که در روزهای سخت و دشوار گذشته، تنها سکوت پیشه کردید و هیچ صدای اعتراضی از شما برنخاست.
بر اساس تمام آموزه‌های دینی که به آن معتقدید پایبندی‌تان تنها به اصل «انصاف» کافی است که دیگر این همه بی‌حد و مرز سراغ تخریب و سیاه‌نمایی نروید که اوضاع وخیم‌تر از آنی است که فکرش را بکنید. مگر اینکه برخی از شما بزرگواران چندان هم از آن وضعیت تحریم‌های مکرر و اقتصادهای در سایه بدتان نیامده باشد.
نمی‌دانم ولی اگر اصولی بود و شما «اصولگرای» واقعی، باید درنگ می‌کردید از اینکه خودتان را در پیشگاه افکار عمومی به قضاوتی دشوار بگذارید، چنانچه مردم این دیار از تک‌تک شما «دلواپسان» امروز سوال خواهند کرد که در تمام وقایع دیروز کجا بودید و چه می‌کردید؟
آمنه شیرافکن
شرق
