نقش رسانه‌ها در اخلاق کودک
شهروندان:
کودکان از بدو تولد در معرض رسانه های گروهی متفاوتی هستند و هر کودک در روز به طور متوسط نسبت به کارهای دیگر بیشتر تلویزیون تماشا می کند. در واقع منظور از رسانه ها همان وسایل ارتباط جمعی مانند کتاب، روزنامه، مجلات، رادیو و تلویزیون است و یعنی این که کودکان از همان روزهای اولیه یادگیری با مواردی در ارتباط هستند که الزاما اثری مثبت روی تربیت کودک ندارند. رسانه ها ممکن است مواردی را به تصویر بکشند که با ارزش های خانواده و جامعه کودک متفاوت و در تضاد باشند.
جام‌جم نوشت: والدینی که نسبت به تربیت فرزندان احساس مسئولیت می کنند و توجه کافی دارند هنگام آموزش اصول اخلاقی به فرزندانشان مراقب تاثیر رسانه ها هستند. یکی از چیزهایی که می تواند موجب احساس گناه در والدین مسئول شود این است که اجازه دهند کودک خوش قلب، مشتاق و باهوش شان که آماده هر نوع تاثیرپذیری است، هیپنوتیزم صحنه های وحشت آور و نادرست برخی از رسانه ها مانند شبکه های ماهواره ای، فیلم یا بازی های رایانه ای شود.
در طول شبانه روز کانال های تلویزیونی متفاوتی در اختیار کودکان است و اگر خانواده ای هم ماهواره داشته باشد، تعداد کانال ها به مراتب بسیار بیشتر نیز خواهد شد. البته کودکان بیشتر مشتاق تماشای کارتون هستند، اما همین کارتون ها پر از صحنه های مشاجره، تهدید، کتک کاری، تیراندازی و حتی در مواردی صحنه های غیراخلاقی است. وقتی کودک مدام شاهد خشونت و رفتارهای نامناسب است، فرصت نمی کند درک صحیحی از بی گناهی، معصومیت، وقار و حساس بودن پیدا کند و این ویژگی ها نقش بسیار مهمی روی شکل گیری اخلاق در کودک دارد.
بنا به گفته روان شناسان، تماشای برنامه های خشن تلویزیونی روی رفتار و اخلاق کودک تاثیر دارند تا آنجا که می توان گفت گاهی اوقات این برنامه های پر از خشونت موجب عزت نفس اندک و تاثیرات مخرب در کودکانی می شود که شاهد این رفتارها در برنامه ها بوده اند. خشونت موجود در برخی از برنامه ها، کودک را به رفتارهای تهاجمی و نداشتن کنترل در لحظات خشم هدایت می کند.
وقتی کودک به صورت کنش پذیری در مقابل برنامه های ماهواره ای می نشیند دیگر نمی تواند در ایجاد اخلاق درست در وجود خود عملکردی فعال داشته باشد. او صرفا چیزی را که می بیند، می پذیرد. والدین آگاه فقط نباید کودکان را مجبور به تماشا نکردن برخی برنامه های خاص کنند بلکه باید در مورد ارزش ها با آنها صحبت کرده و آنها را متقاعد کنند که کدام برنامه موافق ارزش های آنهاست و آن برنامه هایی را که از نظر اخلاقی بی ارزش هستند، تماشا نکنند. در واقع آنها باید در دیدن برنامه های تلویزیونی اصولی را رعایت کنند. کودکان باید برخی از برنامه ها را هرگز تماشا نکنند یا زیر نظر والدین تماشا کنند.
در ضمن، رسانه های تصویری با کلام جادویی شان، صحبت و حرکت را از تماشاچی گرفته و او را وارد دنیای سکوت می کند. اگر در خانواده ای بیش از حد برنامه های این چنینی تماشا شود، خواه ناخواه گفت وگو، بازی، دور هم جمع شدن اعضای خانواده، بحث و گفت وگو در مورد موضوعات مختلف حذف شده و والدین دیگر مجالی برای یاد دادن ارزش ها به کودکان خود نمی یابند و شخصیت کودک به درستی شکل نخواهد گرفت. بنابراین والدین آگاه، در خصوص نحوه تماشای برنامه های رسانه های تصویری، مراقب کودکان هستند.
